Soms voel je je ineens emotioneel. Je bent dan ‘in de emotie’. Het overvalt je en je bent onvoorbereid. De Net-was-je-nog Zen-maar-Nu-niet-meer situatie. Je voelt je eigen controle over je emotionele stabiliteit plaats maken voor stress en pijnlijke gevoelens. Au.

NEEHEEE NIET ZO

Wat slaan we in ondersteuning van onszelf toch de plank vaak mis. We zijn reactief en communiceren onze pijn om verlichting te voelen. Of we kroppen het op, piekeren ons suf en voelen ons miserabel in de cirkelgesprekken op zoek naar de oplossing.

WIE IS DE BAAS?

Niets of niemand kan jou werkelijk hier uit helpen. Het helpt niet er over te praten, het te ventileren, herhalen, te tonen aan je inner circle hoe emotioneel je bent. Nou ja, het helpt je wel even, maar daarmee is de stress en pijn in-the-end niet verdwenen. Het is misschien even weg of gedempttot het weer een keer de kans krijgt je opnieuw te raken. Natuurlijk zul je ‘leren van je pijn’ en je kweekt een dikke huid. Maar dat is niet ermee omgaan. Ik ken een diersoort die precies hetzelfde doet .

EERST VOELEN DAN DOEN

Dus wat dan? Eenvoudig maar toch voor velen lastig:Voel. Sta even stil in het moment, gun jezelf de rust binnen de emotie om even te voelen. Echt voelen. Dus niet denken over het gevoel (Voor de beeld-denkers onder ons: een mini-me in paniek rondjes rennend of huilend in een foetus houding in een hoekje). Kom op! Voel. 

De ziel is altijd op zoek naar evenwicht.

Het mooie van echt doorvoelen is, dat het vervolgens weg kan stromen en er een nieuwe rust ontstaat in jou om om te gaan met wat er werkelijk speelt. Je kunt emoties niet te lijf gaan met rationele aanpak, zoals erover praten. Dit wist je al, maar voel je het ook?

Het kan zijn dat je na dit te hebben gelezen ietwat emotioneel geraakt voelt. Durf je samen te voelen waar je evenwicht zit? Zoek mij dan eens op!