Het kind in jou weet het beter

Hoe vaak we ook volwassen willen zijn in onze gedragingen, het kind in jou kan niet wachten om weer ‘boe’ te roepen en te gaan spelen. Speelt het verstoppertje, eindeloos en in volle spanning om ontdekt te worden? Of heb jij het idee dat je het allang gevonden hebt en in de schijnwerper jezelf laat stralen?

Kinderen stralen van nature hun licht zonder dimmer toe te passen. Het is zonde om te zien, dat wat ze zelf zo jammer vinden dat er gebeurde toen ze ‘opgroeiden’: Het dimlicht dempen;  ze zichzelf voortdurend aandoen en anderen opleggen.

Laten we collectief onze zonnebril afzetten

en oogverblindend schijnen ☀️~V

De speelse volwassene

Herken je eigen kind-waarde door het speelse element in je dagelijkse leven te integreren. Maak eens een luchtige opmerking en ga niet te serieus in op zware gesprekken. Wees eerlijk naar je gesprekspartner en benoem wat je voelt. Zoals een kind soms ongemakkelijke situaties oproept, door simpelweg te zeggen wat het ziet….

“ Sssst mama is even met *naam* aan het praten’

“Ja maar je zei vanmorgen nog dat *naam* zo lang doorpraat, terwijl je liever iets anders doet. Nou hier ben ik: iets anders…”

Wat is ongemakkelijk?

Tja ongemakkelijk of gewoon lekker transparant? Het probleem is volgens mij, dat wij ‘volwassenheid’ verwarren met streng zijn voor onszelf. We zijn kritisch en verliezen hiermee onze kinderlijke enthousiasme-factor waarin we vol verwachting uitkijken naar een nog onbekende uitkomst. We willen controle houden, manipuleren wat de resultaten zijn en een goede Return of Investment creëren. Hiermee winnen we wat rust in onszelf, maken we ons minder druk want ‘het komt wel goed’, immers we hebben er alles aan gedaan binnen en soms zelfs buiten onze macht. Maar het probleem hierin is, dat we onze nieuwsgierigheid temmen en verrassingen geen blijdschap, maar juist onrust opwekken.

In plaats van te richten op hoeveel stress we ervaren

als we niet weten wat we kunnen verwachten, zou het fijn zijn om de wereld je te laten verrassen

en achteraf te zeggen: “wow, dat was echt leuk!” ~V

Wat je zegt ben je zelf

Wat ik jammer vind is dat als ik naar mezelf kijk, ik soms hetzelfde zie gebeuren. Willen beïnvloeden waar we uitkomen. Zorgelijke blikken op mijn naar mijn idee lege agenda in de maand die nog moet volgen. Stress en angst zijn gevolgen die ik dan vervolgens weer tot kalmte en innerlijk rust maan met spirituele ingevingen en wijze meditatieve momenten. En de agenda vult zich vol vertrouwen met de mooiste ervaringen.

De vraag rijst: deed ik dit met mijn ‘invloed en controle’ of was het juist altijd al de ‘flow’ die ik met wat kinderlijke onschuld allang eerder had kunnen omarmen? Zou dit oorzaak-gevolg-verhaal niet volgens de kinderlijke principes veel eenvoudiger kunnen? Het simpelweg varen op ons gevoel van waarheid en innerlijke anticipatie van wat lekker voelt? Authentiek communiceren over wat ons opvalt en hiermee bewustzijn bij de omgeving op gang brengen dat je tenminste ‘echt’ bent over waar je voor staat en wat er bij jou te halen (of brengen!) valt?

Volwassen Kind energie

Ik oefen in elk geval zo veel als ik kan met het kind in mij wat is ontwaakt, wakker houden. Ze mag spelen en lachen en dansen in de kamer. Ze mag eerlijk benoemen waar ze zich kwetsbaar voelt of onzeker. Ze mag beschermend in een hoekje kruipen. Ze mag roepen dat ze er geen zin in heeft en ze mag ook lekker knuffels vragen als ze aanraking mist.

Ze mag helemaal aanwezig zijn in deze volwassen en serieuze wereld, waarin de vraag naar prestatie hoog ligt en de druk om resultaat te leveren ongeëvenaard blijft.

Speel jij nog weleens met de kind-wereld in jou? Laat jij de ‘controle’ over de uitkomst voldoende los, zodat je je laat verrassen?

Hee hallo jij….

heb je zin om buiten te spelen? ~V

Vond je dit artikel interessant? Dan zit hier misschien ook wat voor je bij!