Aan alle echte mannen. Hanen, Macho’s en Players weg uit deze formule latend, wil ik een ode geven aan jou: de man. De echte man. De man die zo zijn best doet alles uit zichzelf te halen, om het licht te stralen wat er absoluut uit moet. Wat zou verwarmen als je het het daglicht gunt. Als je het geduld op zou kunnen brengen ernaar te vragen. Werkelijk te kijken, te luisteren, interesse te tonen en ruimte te bieden aan het deel wat steeds maar wordt veroordeeld. Want een man die zichzelf toont, is dat wel een goede partij? Is dat wel een ‘echte’ man? Wij, de vrouw, willen zoveel van hetzelfde. De veilige spieren, de langere versie, de stoere technisch onderlegde doe-het-zelver, de succesvolle geslaagdeling die ook nog eens lief is voor zijn moeder. Maar niet zo lief dat je er elke zondag heen moet. En ook niet op moederdag, als je eigen kinderen hebt, want dan ga jij voor.

Ode aan die vrouwen-man.

Die man die opgroeit tussen vrouwen. Met geluk in een situatie met meerdere verschillende opvoed-influencers, maar soms in gescheiden situaties vanzelfsprekend bij de vrouw terecht komt. De vrouw, die om meningen gaat vragen of die broek haar dik maakt. Die vrouw die hem de pijn van haar verlies verwijt en zegt dat hij nu de man in huis is. Die verwacht dat hij de wijste is. Dat hij zich mans gedragen gaat, want hij is immers nu een echte vent. Of vaders die willen dat hun zoon, hun naamdrager, zich wel degelijk bewijst als werkelijk toonbeeld van zijn ideaalbeeld. Daar waar hij slaagde of juist faalde, kan nog eens dunnetjes overgedaan via hun nageslacht. Meiden mogen uitrusten, zij redden het wel in de wereld van uiterlijke schoon en voordelige voortrekkerij (ladies night, vrouwen gratis entree, betaalde profielen alleen voor mannen…). Nee mannen-in-wording moet je kweken. Die moeten weten dat er veel wordt verwacht van je anders ben je geen èchte man. En faal je.

Ode aan de verwarde man

De man die door de woestenij heen moet van doorgeslagen feminisme, ontluikende bi-sexualiteit (dat gun je me toch?) bij vriendinnetjes, maar zelf niet die uiting mogen tonen (je bent toch geen homo?) en carrière-plafonds die er eigenlijk niet echt meer zijn want we stonden op die barricade. Ok ik begrijp: het is nog lang niet gestreden die strijd, maar daar heb ik het hier niet over. De man, heeft zo zijn eigen portie te behappen. Vrouwen die bij voorbaat denken dat je iets van ze ‘wilt’. Een oprechte geïnteresseerde blik verward wordt of veroordeeld als sexuele intimidatie. Ben je gevoelig, dan ben je een watje. Toon je je grenzen ben je een hork. Wil je oprecht verbinding dan heb je vast een agenda of meer dan wat ik je wil bieden, want hallo ik heb al een vriend!

Dank je mooie man

Hee jij daar, man, hoor dit: Ik vind je geweldig. Je hebt het maar gedaan en doorstaan. Door al die tegenstrijdige signalen over wat een man nu werkelijk is. Stoer, knap, lief, zacht, metro, flexibel, succesvol, voorzienend en ook nog eens goed gebouwd. Als jij jij bent ben je dus die man. Ik ben blij dat je er bent. Zonder jou was de wereld minder rijk, want jij bent in al je mannelijke stralende licht zo mooi, zo lief, zo geweldig, zo zacht, zo warm en zo talentvol. Of je nu aan al die conditionering bent onderworpen of er mooi boven bent gegroeid: Jij bent de man. De èchte man. En iedereen die dat niet ziet ontzegt zichzelf jouw schoonheid. Ja, schoonheid. Want al ben jij een man. Een ECHTE man heeft een schoonheid waar je niet omheen kunt. Als je hem maar het daglicht gunt.

Vrouwen: gun de mannen in je leven dit licht. En gooi die deuren van de veiligheidssloten, de ramen van de kier en gun jezelf een hart vol ruimte waarin die man zichzelf mag laten stralen. En jou daarmee ook. 

We zijn de creator en brenger; de ontvanger en kneder, van al wat mooi is maar ook onzeker. Gun hetgeen je creëert het daglicht en het schijnt lichter dan je soms kunt verdragen. ̃ V

Vond je dit artikel interessant? Dan zit hier misschien ook wat voor je bij!